Dinsdag 11 februari vertrekken we om half elf met twee auto’s richting Barneveld en even voor elf uur zien we de voorkant van het museum. Dat is de gevel van een oud boerderijtje en we vragen ons af hoe daar nou een heel museum in kan zitten. Om de hoek blijkt er echter nog een oude stal te zijn en een heel nieuw stuk aangebouwd waardoor het gebouw veel groter is dan het op het eerste gezicht leek.
Binnen worden we hartelijk ontvangen met gratis cappuccino, koffie en een koekje erbij. Dat drinken we op aan een grote leestafel waar we gezellig met ons groepje bij elkaar kunnen zitten. Daarna gaan we de vaste opstelling bekijken waarbij we veel dingen herkennen. Gelukkig nog wel uit de tijd van onze grootouders, maar we zijn toch inmiddels echt van de generatie waarvan de jeugdherinneringen in diverse musea te vinden zijn.
In een Barneveldse huiskamer zien we bijzonder bestek tentoongesteld waarvan we ons afvragen waar dat voor diende. We hebben geen idee, maar na afloop horen we van de mensen van het museum dat het gaat om klemmetjes waarin je een kippenpootje vast kunt zetten zodat je geen vieze vingers krijgt bij het afkluiven. Dat is natuurlijk echt iets voor deze kippenstad!
In een volgende ruimte komen we er achter waarom het museum Nairac heet. Barneveld heeft in de negentiende eeuw meer dan veertig jaar een burgemeester gehad van die naam die al begonnen is met het verzamelen van archeologische vondsten uit de omgeving.
Die archeologische vondsten bekijken we op de zolderverdieping met veel informatie over de prehistorie en de Romeinse tijd. Van stenen bijlen tot ijzeren voorwerpen en de nodige al dan niet fraai versierde aardewerken potten.
Terug in de centrale hal gaan we nu de andere kant uit, het nieuwbouw stuk in. Hier zijn twee expositieruimtes, de eerste met een groot aantal kwartetspellen met allerlei verschillende onderwerpen. Als je die zo bij elkaar ziet dringt het tot je door dat mensen vroeger wel heel vaak kwartet moeten hebben gespeeld, anders waren er nooit zo veel verschillende spelen gemaakt. In de tweede zaal is een verzameling bijzondere portretten, gemaakt van katoenen doek en aquarelverf, afgewerkt met naaimachine stiksels. Beslist een bijzondere techniek waar we ons van te voren niets bij voor konden stellen. Je moet het echt zelf zien, de één vond het mooi, de ander niet, maar over smaak gaan we niet twisten.
Om één uur gaan we weer richting Wageningen, we vinden het allemaal een geslaagd bezoek.